winkipinks

kala ko di ako tatamaan ng pagka homesick. i was wrong. i spent the whole night crying. sino ba naman kasi ang hindi malulungkot, sick ako, may trankaso, tapos ill spend the night alone. bobby was there naman for me. ayaw nga sana nyang umuwi para maalagaan ako. pero i insist na umuwi sya. di ko maintindihan, pero ang gusto ko, mom ko ang mag alaga sa akin. iyak ako ng iyak habang pinipilit ako ni bobby kumain. naawa ako sa kanya kasi he feels helpless sa situation ko. hindi ko inamin sa kanya na naho-homesicke ako. sabi ko nalang na masakit ang katawan ko kaya ako umiiyak. pero syempre, mas naawa naman ako sa sarili ko. grabe.... para akong bata na tumutulo ang luha habang humihigop ng soup.

sa mga panahong tulad nito, hinahanap ko yung may malalambingan ako.... yung may mauuto na ipagluto ako ng soup... yung may mangungulit na inumin ko yung gamot ko... yung may maaakap ako... yung may sisilip sakin sa gibi kung ok lang ako... i thought i will be ok sa bago kong house. independent, walang nangingialam. i always want to be responsible for myself. sobrang dalang yung times na hihingi ako ng tulog sa ibang tao. pero iba sa pagkakataong ito, kahit alam kong kaya ko naman, gusto kong maramdaman na dependent pa rin ako sa nanay ko. at gusto ko, sya ang mag alaga sakin.

i miss my mom.....